Όνειρα εαρινής νυκτός

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ στο matrix24.gr

Την ώρα που πάνω από 20 άτομα της ελληνικής αντιπροσωπείας ανταλλάσσουν στις Βρυξέλλες, υπό αφόρητη πίεση, στοιχεία και προτάσεις με τους τεχνοκράτες των λεγόμενων θεσμών, στην Αθήνα εκτοξεύονται ρητορικές μολότοφ. Λαβύρινθος εκεί. Χαρακώματα εδώ. Αγκάθια στην Βελγική πρωτεύουσα. Συρματοπλέγματα στην Ελληνική.


...
Ήδη στελέχη της κυβέρνησης προειδοποιούν την ίδια τη κυβέρνηση τους ότι δεν θα πρέπει να προχωρήσει σε συμφωνία που θα αλλοιώνει τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του προγράμματος της. Ο υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης κτλ. ήταν σαφής, διακηρύσσοντας ότι δεν θα λερώσει τα χέρια του μέσα σε μια συμφωνία αντεργατικού και νεοφιλελεύθερου «βούρκου».
Υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε ένα κάνει λόγο κανείς για κραυγές από την άλλη άκρη της κυβερνητικής βεντάλιας. Υπό μια γλυκανάλατη ατμόσφαιρα θα μιλούσε , ενδεχομένως, για μειλίχια αψιμαχία και ανταλλαγή ήπιων βολών . Στη τρέχουσα φάση δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να θεωρήσει τα ρητορικά εύφλεκτα ενδοκυβερνητικά βέλη ως απαρχή εκδήλωσης ανταρσίας.
Όλα αυτά ενώ, υποτίθεται, η κυβέρνηση προκειμένου να βρει ένα κοινό τόπο συνεννόησης με τους δανειστές και άρσης του μέχρι στιγμής αδιεξόδου, ψαλλίδισε τις αρμοδιότητες του υπουργού οικονομικών καθιστώντας τον lame duck. Δηλαδή , «κουτσή πάπια». Κοινώς. στη γλώσσα που μιλάνε άψογα Βαρουφάκης και Τσακαλώτος , η κυβέρνηση τον παρόπλισε ώστε να προφέρει στους εταίρους νέα λίστα μεταρρυθμίσεων που, ίσως , επιτρέψει στη χώρα να ξεφύγει από το χρηματοδοτική στραγγαλισμό.
Το ερώτημα , εν προκειμένω, δεν είναι αν ο Τσίπρας έκανε μια ρεαλιστική πιρουέτα ή υποτάχθηκε ταχυδακτυλουργικά σε απαίτηση της Μέρκελ. Το πρόβλημα είναι από τι παρακινείται ο έντιμος Λαφαζάνης; Από ανυπομονησία, ψευδαισθήσεις , ματαιοδοξία , υποκειμενική αίσθηση του κατεπείγοντος, υπερεκτίμηση δυνάμεων ή μήπως απλά από επιπολαιότητα; Ασυμβίβαστος, άλλωστε δε σημαίνει και εχθρικός. Πόσο μάλλον συγκρουσιακός με τους δικούς σου;
Ας υποθέσει κανείς ότι η πλειονότητα του λαού είναι ανυποχώρητα υπέρ της ρήξης με τους αμείλικτους δανειστές, ότι ανταποκρίνεται θετικά στη λογική ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, ότι δεν χαμπαριάζει από τα κινδυνολογικά σενάρια που θέλουν τα ΑΤΜ χωρίς χαρτονομίσματα. Νομίζει , όμως κανείς , ότι θα ρίσκαρε αυτομάτως ο λαϊκός παράγοντας τη μαχητική ενεργοποίηση του όταν πχ η Ζωή και η Ραχήλ θα έσερναν ενθουσιασμένες το χορό έξω από την αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ;
Θα καιγόταν κανείς από αγωνία να ξεμπροστιαστεί με ονόματα η εγχώρια "πέμπτη φάλαγγα" που επιδιώκει την υποταγή της χώρας σε μνημόνια, τη στιγμή που ο Νικολόπουλος πχ θα έκανε αποθέματα σε φάρμακα, τρόφιμα και καύσιμα για τις ανάγκες ανέργων και χαμηλοσυνταξιούχων;
Θα νοιαζόταν άραγε και ο μεγαλύτερος πολέμιος του όποιου συμβιβασμού αν θα δημοσιοποιηθούν στη διεθνή κοινή γνώμη τα στοιχεία που αποδεικνύουν τον ανελέητο πόλεμο που δέχεται από τους δανειστές η κυβέρνηση, την ώρα που πχ ο Διαμαντόπουλος θα αντάμωνε στα γουναράδικα μαζί με το περιορισμό στη διακίνηση κεφαλαίων;
Να συμφωνήσω ότι οι άτακτες υποχωρήσεις προς του δανειστές είναι ασύμβατες με το πρόγραμμά του ΣΥΡΙΖΑ Να αποδεχθώ ακόμη ότι οι άκαμπτοι εκβιασμοί και κοντόφθαλμη ιδιοτέλεια των εταίρων να ταπεινώσουν την κυβέρνηση, ενισχύει εσωκομματικά την υποστήριξη των πιο βαθιά κόκκινων γραμμών της .
Αδυνατώ, ωστόσο, να παραδεχτώ ότι όσα βασίζονται σε φαντασιώσεις, όπως η υποκατάσταση της Ευρωπαϊκής χρηματοδότησης από δάνεια Κινέζων , Ρώσων ή Ιρανών, οδηγούν σε σωστά συμπεράσματα. Πόσο μάλλον τα όνειρα εαρινής νυκτός γίνονται πυροκροτητές του λαϊκού ξεσηκωμού;
Η αλήθεια είναι ότι οι εμμονές κάνουν γοητευτική μια αφήγηση. Όχι όμως εκλογικευμένη, εφικτή και υλοποιήσιμη. Γι αυτό και η προσγείωση όσων την υιοθετούν έχει κόστος. Μεγαλύτερο ίσως από την αμφιβολία μερίδας ανυπότακτων στελεχών της κυβέρνησης μην τυχόν και αδικούν τους υπόλοιπους που μπαίνουν στη τροχιά της οικονομικής λογικής . Και πιο επώδυνη από τις ενδεχόμενες τύψεις τους μήπως ρίξουν την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στην οποία συμμετέχουν.